hc8meifmdc|2010A6132836|Articlebsfe|tblEssay|text_Essay|0xfbfffcc202000000941d000001000800

خلاصه

 سابقه و هدف: استرس سبب رهایی گلوکوکورتیکوئیدها و اندورفین‌های درونی می‌شود. بعضی از استروئیدها موجب بروز آثار مهاری می‌گردند، در حالی که بعضی دیگر تشنج زا هستند. مکانیسم‌های اپیوئیدی درونی ممکن است در تشدید صرع‌های وابسته به استرس نقش داشته باشند. از طرفی اثرات تأخیری استرس شنای آب گرم در شروع تشنج‌های مربو ط به تزریق درون صفاقی PTZ و تشدید تشنج‌های الکتریکی نشان داده شده است. در مطالعه حاضر اثر تکرار استرس شنا در آب گرم بر تکرار تزریق PTZ جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی بررسی گردید.

مواد و روش‌ها: 56 سرموش صحرایی نر انتخاب و به 7 گروه 8 تایی تقسیم گردید. جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی از تزریق داخل صفاقیPTZ با دوز mg/kg45 استفاده شد. به منظور بررسی اثر گلوکوکورتیکوئید ها و اندروفین‌های درونی قبل از تزریق PTZ، نالوکسان و یا متی‌راپون با یا بدون استرس شنا تزریق شد.

یافته‌ها: اعمال استرس شنا روند ایجاد کیندلینگ ر ا تسریع کرد. به طوری‌که میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ از میانگین6./1±9/4 روز در گروه PTZ به96/0± 3/3 روز رسید. تزریق متی‌رایون قبل از تزریق PTZ کیندلینگ را به طور کامل مهار کرد به طوری‌که هیچ‌کدام از حیوانات کیندل نشدند. میانگین مراحل تشنج در این گروه همواره (بجز در روزهای دوم و ششم) دارای اختلاف معنی‌دار آماری با گروه PTZ بود. پیش درمانی با نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را به تأخیر انداخت و میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ به روز05/2± 9 رسید ضمنا? در این گروه 50% حیوانات کیندل شدند. اعمال استرس بعد از تزریق نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را تسریع نمود. در این گروه تمامی حیوانات [8،18] به مرحله پنج کیندلینگ رسیدند. 

بحث ونتیجه گیری: بهر حال نتایج این پژوهش نشان داد استرس شنا احتمالاً از طریق رهایی گلوکوکورتیکوئیدها و اپیوئیدهای اندوژن موجب تسریع روند کیندلینگ شیمیایی توسط PTZ می‌گردد و در بروز اثر اپیوئیدها، گیرندهای اپیوئیدی mu  احتمالاً دارای نقش اساسی می‌باشند.

واژه‌های کلیدی: استرس شنا، گلوکوکورتیکوئید، اپیوئیدها، کیندلینگ شیمییایی، موش صحرایی

مقدمه

استرس سبب رهایی استروئیدها از آدرنال می‌گردد. این هورمون‌ها از طریق گیرنده‌های ویژه در مغز مستقیماً اعمال مغز را تنظیم می‌کنند [39]. استرس‌های گوناگون نظیر شوک الکتریکی از طریق کف پا [1] و تنفس Co2 به مدت یک دقیقه [2] موجب رهایی و افزایش وابسته به زمان استروئیدها می‌گردد. مطالعات نشان داده است که الکتروشوک موجب افزایش استروئیدهایneuroactive  نظیر پرگننولون، پروژسترون و آلوتتراهیدرودی اکسی کورتیکوسترون در کورتکس مغز همراه با یک افزایش قابل ملاحظه در کورتیکوسترون پلاسمایی موش‌های صحرایی می‌گردد. استروئیدهای کورتکس 10 تا 30 دقیقه بعد از استرس به حداکثر رسیده و سپس در مدت 2 ساعت به سطح پایه خود برمی گردد [1]. تنفس CO2 نیز سبب افزایش غلظت استروئیدهای پلاسما می‌شود که حداکثر 30 دقیقه پس از استرس بوده و پس از یک‌ساعت به مقدار پایه خود برمی‌گردد [2]. مطالعات نشان داده است که استرس شنا بصورت حاد در موش‌های صحرایی غلظت آلوتتراهیدرودی اکسی کورتیکوسترون را افزایش داده و آستانه تشنج توسط PTZ را بالا می‌برد[31].

استـروئیــدهای طبیعی یا ساختــگی از طریق اتصال به گیرنده‌های غشایی و تغییر تحریک‌پذیـری نرون‌ها عمل می‌نمایند. بعضی از استروئیــدها از طریق تقویت جریان‌های کلــری گیرنده‌های گابا موجب بروز آثار مهــاری می‌گردند در حالی که بعضی دیگر تشنج زا هستند. هم‌چنین نشان داده شده است که گروهی از استروئیدها بعنوان آنتاگونیست بیکوکولین و پیکروتوکسین عمل می‌کنند [31،28]. استرس سبب رهایی اندورفین‌های آندوژن می‌گردد[41] مکا نیسم‌های اپیوئیدی آندوژن ممکن است در تشدید صرع‌های وابسته به استرس نقش داشته باشد [3]. از طرفی اثرات تأخیری استرس شنای آب گرم در شروع تشنج‌های مربوط به تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول) (pentylenetetrazole| PTZ و تشدید تشنج‌های الکتریکی نشان داده شده است [11|21]. مطالعات دیگر نشان دهنده رهایی اپیوئیدهای آندوژن پس از مصرف PTZ است [29]. این پیتیدها می‌توانند بعنوان مواد تشنج زا یا ضد تشنج عمل نمایند [5|17] پیشنهاد شده است که پیتیدهای اپیوئیدی در مکانیسمهای توقف صرع و تحریک ناپذیری شرکت دارند [7|10]. 

با توجه به رهایی هورمون‌های استروئیدی و اپیوئیدهای آندوژن بدنبال استرس و با توجه به این‌که در تمامی مطالعات گذشته اثر اعمال استرس حاد بر تشنج بررسی شده ا ست و هیچ گونه مطالعه ای برتکرار استرس وروند ایجاد کیندلینگ شیمیایی نشده است لذا در مطالعه حاضر اثر تکرار استرس شنا در آب گرم (warm water swim stress). بر روند ایجاد کیندلینگ شیمیایی توسط PTZ با تأکید بر نقش رهایی گلوکوکورتیکوئیدها و اپیوئیدهای آندوژن مورد بررسی قرار گرفت.

ادامه لینک ذیل ...