hc8meifmdc|2010A6132836|Articlebsfe|tblEssay|text_Essay|0xfbff84c202000000a71b000001000200
خلاصه
سابقه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده‌‌اند که پزشکان برای کنترل حملات صرعی از دوز بالای داروهای کاربامازپین و والپرات استفاده می‌کنند و این در حالی است که عوارض مختلف گوارشی، خونی، روانی، قلبی و غیره به همراه دارد. هدف این مطالعه تعیین حداقل دوز درمانی این داروها (در حالی که سطح خونی مطلوب ایجاد شود) بوده است.
روش کار: این مطالعه به صورت نیمه تجربی در طول مدت زمان یک سال برروی 56 نفر از مبتلایان به صرع انجام پذیرفت، ابتدا اطلاعات دموگرافیک بیماران از قبیل سن، جنس، وزن و طول مدت درمان ثبت گردید و سپس دستورات دارویی بر اساس دوزهای مشخص اجرا شد (دوز کاربامازپین و والپرات برای بزرگسالان سن بالاتر از 12 سال به ترتیب 11-9 و 12-9 و کودکان در کمتر از 12 سال 14-12 و 15-12 میلی‌گرم به ازاء هر کیلو‌گرم وزن بود) و ضمن ارزیابی بیماران طی مراجعات مکرر، به طور ماهیانه سطح خونی داروها با کمک تکنیک گازکروماتوگرافی سنجش گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که کاربامازپین و والپرات با دوزهای اشاره شده توانسته به ترتیب برای گروه سنی کمتر از 12سال سطح خونی 4/7و 7/74 و برای افراد بالاتر از 12 سال به ترتیب سطح‌خونی 2/8 و 8/66 میکروگرم در میلی‌لیتر ایجاد کند. ضمناً در طول دوره کنترل هیچ یک از بیماران دچار حمله تشنجی نشدند.
نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که در مقایسه با دوز پیشنهادی در کتاب‌ها، با دوز دارویی بسیار پایین‌تری می‌توان به سطح خونی مناسب برای کنترل حملات صرعی دست یافت.
واژه‌های کلیدی: صرع، کاربامازپین، والپرات
مقدمه
بیماری صرع از گروه اختلالاتی است که با تغییرات مزمن، عود کننده و ناگهانی عملکرد نورولوژیک و اختلال در فعالیت الکتریکی مغز به وجود می‌آید [3]. میزان بروز صرع بین در کودکان [8] و افراد مسن بیشتر است و مردها اندکی بیش از زن‌ها گرفتار این بیماری می‌شوند. مطالعات قبلی نشان داده که حدود 45 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به صرع هستند و کنترل مطلوب حملات صرع در مبتلایان به آن‌ها کمک می‌کند که بتوانند در تمام سطوح زندگی علمی، هنری و اجتماعی خود دچار مشکل نشوند [2]. هدف درمان صرع برطرف کردن علت حملات تشنجی، جلوگیری از بروز تشنج و پیشگیری از عوارض جسمی، روانی و اجتماعی آن است
[3،15]. مطالعات قبلی نشان داده است که اساس کنترل حملات تشنجی را درمان دارویی تشکیل می‌دهد [4] و از مشکلات اساسی در بیماران مبتلا به صرع این است که باید تقریباً به طور دایم دارو استفاده کنند و سطح خونی داروهای مزبور باید در یک حد مطلوب قرار گیرد تا حملات صرعی کنترل شود و پیشنهاد شده به دلیل عوارض زیاد در صورت امکان، بیمار باید با حداقل دوز مؤثر و تنها با یک داروی ضد صرع درمان گردد [3]. کاربامازپین و والپرات سدیم از داروهای رایجی هستند که برای اکثر حملات صرعی به عنوان انتخاب اول استفاده می‌شوند[4]. این داروها همانند فنی توئین مؤثر بوده و بسیاری از عوارض جانبی آن را ندارند و اعمال شناختی به خوبی حفظ می‌شود [13]. اگرچه این داروها نیز دارای عوارض گوناگونی هستند که برای پیشگیری از بروز آن‌ها باید سطح خونی داروهای مزبور را در حد مطلوبی نگه داشت البته این عوارض با کاهش مجدد سطح خونی دارو به سطح درمانی، برگشت‌پذیر می‌باشد [16]. مطالعات قبلی نشان داده‌‌اند که احتمالاً داروهای ضد صرع در بروز مرگ‌های غیر منتظره در بیماران صرعی‌نقش دارد به همین علت کنترل دقیق درمان دارویی می‌تواند در کاهش این خطرات مفید باشد [12].
گزارش شده است که در کشورهای جهان سوم تعدادی از کودکان مبتلا به صرع از سوء تغذیه، آنمی، بیماری‌کبدی و نقص سیستم ایمنی رنج می‌برند پزشک باید در مورد استفاده از داروهای ضد صرع که ممکن است این‌اختلالات را تشدید نماید محتاطانه رفتار نماید [5]. از طرفی شواهد نشان داده‌‌اند که اغلب پزشکان به گمان دستیابی به سطح خونی مطلوب از دوزهای بسیار بالای دارو استفاده می‌کنند و این در حالی است که عوارض گوناگون (گوارشی، عصبی، خونی، جلدی، روانی و کبدی) به دنبال دارند و بیان شده است که سطوح سمی دارو باعث بروز مرگ [12] و عوارضی مثل خواب آلودگی و گیجی بیمار می‌شوند [14]. هدف این مطالعه تعیین حداقل دوز درمانی این داروها در حالی که سطح خونی مطلوب ایجاد شود می‌باشد.
ادامه مقاله لینک ذیل