لوگان خودروی جهانی رنو

ترجمه: فرزین آقازاده

کارشناس مهندسی صنایع

 

سرانجام پس از مدت‎ها انتظار، شرکت رنو با عرضه خودروی 5 هزار یورویی خود، برنامه‎های جاه‎طلبانه‎اش را برای دستیابی به تولید سالانه حدود یک میلیون دستگاه در سراسر دنیا اعلام کرد. این شرکت قصد دارد تا پایان دهه حاضر به برنامه‎هایش جامه عمل بپوشاند. در این مقاله، مارک بودسا به بررسی موشکافانه‎ای در زمینه پروژه خودروی جهانی رنو می‏پردازد:

این خودرو که پیشتر به نام 90X شناخته می‎شد، یک سواری صندوق‎دار چهار در برپایه طرح مشترک B شرکت‎های رنو و نیسان است که پس از مدتی نام آن به لوگان تغییر یافت و برای نخستین بار در یکی از شرکت‎های اقماری رنو با نام «داچیا» در کشور رومانی ساخته خواهد شد. این خودرو بسته به این که در چه بازاری به فروش برسد، با نام تجاری داچیا (Dacia) یا رنو عرضه خواهد شد.

در بازارهای اروپای مرکزی و شرقی همچنین ترکیه و شمال افریقا که نام تجاری داچیا پیشتر نیز به کار رفته، همین نام را برای خودروی تولید شده به کار خواهند برد و در روسیه، امریکای جنوبی و خاورمیانه با نشان رنو عرضه خواهد شد. این خودرو برای بازار اروپای غربی نیز تأییدیه دریافت کرده اما تا به حال برنامه‎ای برای فروش آن در این منطقه مطرح نشده است. پیش از این نیز طرحی مشابه در میانه دهه 1990 از طرف کارخانه فیات با نام «پروژه 178» ارائه شده بود که چند نوع خودرو از جمله پالیوی پنج در (Palio)، سواری سی‏ینا (Siena) و وانت استرادا (Strada) را شامل می‎شد اما مدیران اجرایی رنو مدعی‎اند که این دو طرح با هم تفاوت‎های اساسی دارند: یکی این که شرکت رنو لوگان را براساس پیشرفته‎ترین فناوری خود می‎سازد؛ در حالی که مثلاً پالیو از برخی قطعات خودروی قدیمی، اونو (Uno) بهره می‎برد. دیگر این که لوگان ارزان قیمت خواهد بود، برخلاف سی‎ینا که جزو بهترین‎ها و گرانترین‎های فیات در اروپای مرکزی به شمار می‎رفت. به این ترتیب لوگان نیرویی تازه به داچیا خواهد بخشید؛ این در حالی است که تولید همه مدل‎های قدیمی‎تر آن در سال آینده پایان می‎گیرد.

 

تفاوت چندانی ندارند

درواقع این دو طرح شبیه هم هستند و مهمترین وجه تمایز آنها این است که رنو برخلاف فیات از نظر استفاده به موقع از مقتضیات زمان، کاملاً حساب شده عمل کرده است. مشکلی که بر سر راه فروش پالیو وجود داشت، از دست رفتن برخی از بازارهای حیاتی به خصوص بازار امریکای جنوبی در اواخر دهه 1990 بود. برنامه‎ریزان لوگان، بیشتر بر بازارهای اروپای شرقی و مرکزی متمرکز شده‏اند و با توجه به گسترش اتحادیه اروپا در آینده، این بازارها نیز رو به تزاید خواهند گذاشت. به علاوه بازار بزرگ چین هم در دو سه سال گذشته به مهره‎ای تعیین کننده بدل شده است؛ در حالی که در دهه 1990 راکد و مرده می‎نمود.

طرح 90X به عنوان طرح «خودروی 5 هزار یورویی» مشهور شده است. با وجود این، قیمت وعده داده شده در ماه سپتامبر یعنی زمان فروش خودروی مذکور محقق نخواهد شد. رنو فعلاً قصد ندارد مدل اصلی مقرون به صرفه خود را وارد بازار کند و تا سال آینده (2005) و توقف تولید مدل فعلی داچیا با نام سولنزا (Solenza) دست نگه می‎دارد. به این ترتیب در این مدت ضرری متوجه فروش این خودرو نمی‎شود. اولین تولید لوگان داچیا با مشخصاتی بهتر از آنچه انتظار می‎رفت، روانه بازار خواهد شد و حداکثر قیمت آن حدود 8 هزار یورو خواهد بود. به علاوه در خارج از مرزهای رومانی هرگز شاهد برچسب 5 هزار یورویی بر روی این خودرو نخواهیم بود زیرا تعرفه‎ها و مالیات‎های وارداتی دولت‎های همسایه بر این رویا خط بطلان کشیده است. با این وصف، لوگان دایره نفوذ محصولات رنو را به تمامی بازارهای کوچک اما ارزشمند باقیمانده گسترش خواهد داد، مثلاً رنو تاکنون نتوانسته در کشور لهستان در میان مجموعه خودروهای کم قیمت جایی برای خود باز کند؛ در حالی که این بخش از بازار لهستان یعنی بخش وسایل نقلیه ارزان قیمت و مردمی، 30 درصد از کل فروش خودروی این کشور را تشکیل می‎دهد.

شرکت رنو در برنامه کاری خود به غیر از رومانی پنج نقطه دیگر را نیز برای راه‎اندازی تولید لوگان در نظر گرفته است. برنامه آنها این است که در روسیه، مراکش و کلمبیا خط تولید احداث و آن را با قطعات و مجموعه‎های CKD تغذیه کنند؛ در ضمن با تمسک به نفوذ و قدرتی که کشور فرانسه از گذشته در بازارهای خاورمیانه و به ویژه ایران داشته است، این شرکت می‎خواهد در این کشور با سرمایه گذاری مشترک همراه شرکت‎های داخلی به تولید انبوه 300 هزار دستگاهی دست بزند. قرار است طی چند هفته آینده با شرکت دونگ فنگ موتور چین هم موافقت‏‎نامه‎ای امضا شود و با سرمایه گذاری مشترک پنجاه ـ پنجاه تولید خودروی جهانی را در این کشور نیز آغاز کنند.

تولید این خودرو بخشی از برنامه‎های بزرگ رنوست که می‎خواهد سهم خود را از بازار جهانی تا سال 2010 به 4 میلیون دستگاه در سال افزایش دهد. چنین هدفی به عقیده لویی شوایتزر رئیس هیئت مدیره رنو، تنها با حضور مقتدرانه در بازارهایی غیر از اروپای غربی دست یافتنی خواهد بود. او قصد دارد شرکت را به سمتی سوق دهد که 25 درصد از کل تولید سالانه‎اش را در خارج از بازارهای اروپای غربی به فروش برساند.

 

محصولی قابل رقابت

مهندسان مرکز فناوری شرکت رنو در جنوب پاریس یعنی طراحان این خودرو همواره ذهنشان مشغول این بوده که محصولشان در نهایت طوری از آب درآید که از لحاظ قیمت با خودروهای بومی بازارهای تازه مثل لادای روسیه و پیکان ایران و یا حتی مدل‎های مختلف رنو 12 خود شرکت داچیا رقابت کند. طراحی لوگان به گونه‎ای است که حتی‎الامکان از همان قطعات و زیرمجموعه‎های موجود در خودروهای قبلی اما پیشرفته‎تر استفاده می‎کند و سعی بر این بوده که قطعات مخصوص این خودروی جدید نیز از سادگی بیشتر و تنوع کمتر برخوردار باشند مثلاً داشبورد آن را به روش تزریق یکپارچه تولید می‎کنند، سیستم تعلیق جلوی آن درست مشابه کلیو (Clio) و تعلیق عقب هم از مودوس (Modus) کپی‎برداری شده است. بسیاری از قطعات مونتاژی و تزئینات داخلی را از خودروی سولنزا گرفته‎اند؛ خودرویی که از طرح‎های داچیا در اوایل دهه 1990 بود اما در سال 1999 زمانی که رنو اداره داچیا را به دست گرفت، روی آن تغییرات مهندسی اساسی اعمال کرد. صفحه کیلومتر شمار، دستگیره‎های در، غربیلک فرمان و دسته راهنمای لوگان دقیقاً همان قطعات کلیوست. بعضی از قطعات از قبیل هواکش روی داشبورد و سر دسته دنده هم از خودروی اسپیس (Espace) گرفته شده‎اند. همان طور که گفته شد قطعات خاص لوگان هم با هدف آسان سازی و سادگی طراحی شده مثلاً حتی زه پلاستیکی دور درها را طوری ساخته‎اند که دو طرفه باشد و از یک قطعه بتوان برای هر دو طرف ماشین استفاده کرد.

 

سومین خودروی طرح مشترک B

لوگان سومین خودرویی است که قرار است در پی همکاری رنو و نیسان در طرح مشترک B ساخته شود. پیش از این، خودروی نیسان میکرا (Nissan Micra) و به تازگی مودوس رنو را هم از این گروه شاهد بوده‎ایم. لوگان خودرویی خواهد بود با موتور بنزینی هشت سوپاپه از موتورهای ردیف K7 که با قدرت 75 اسب بخار و حجم موتور 4/1 لیتر و یا 90 اسب بخار با حجم موتور 6/1 لیتر تولید خواهد شد. با هر دوی این موتورهای یک جعبه دنده پنج دنده هم نصب می‎شود که قبلاً در خودروهای لاگونا (Laguna) و مگان (Megane) به کار رفته است.

این موتورها پیش از این در چند مورد از وسایل نقلیه ساخت رنو امتحان خود را پس داده‎اند و هنوز هم در خودروی سواری کلیو و ون کانگو (Kangoo) به کار می‎روند. در سال 2005 گزینه استفاده از موتور دیزلی dci 5/1 با قدرت 65 اسب بخار نیز در دسترس خواهد بود که البته همزمان با آن، موتور بنزینی 16 سوپاپه 1600 سی سی با قدرت 107 اسب بخار هم از راه خواهد رسید. فلسفه استفاده از موتورهای اندکی قدیمی‎تر این است که موتورهای یادشده قابلیت کارکردن با سوخت‎هایی با کیفیت‎های بسیار متفاوت را دارند مثلاً بنزین با عدد اکتان 87، 91 و 95 نیز در این موتورها جواب داده است. این موتورها استاندارد آلایندگی اتحادیه اروپا (یورو 4) را پاس می‎کنند و بدنه خودرو هم با استاندارد اروپایی مربوط به ضربات جانبی و رو به رو مطابقت دارد.

طرح سرمایه گذاری مشترک (پلت فرم) B از نظر ابعاد قدری کشیده‏تر و به مرز تعریف شده برای کلاس بعدی خودرو نزدیک‎تر است؛ به نحوی که لوگان از نظر طول (4250 میلی‎متر)، پهنا
(1735 میلی‎متر) و ارتفاع (1525 میلی‎متر) به رده C نزدیک است. ظاهراً حجم 510 لیتری فضای صندوق عقب آن در رده خود بهترین بوده و مقام اول را داراست. به علاوه مدل فرمان راست لوگان هم در فهرست برنامه‎های رنو قرار دارد زیرا آنها خیال دارند در افریقای جنوبی یعنی جایی که نیسان هم کارخانه‎ای احداث کرده است نیز خط مونتاژ لوگان را راه‎اندازی کند.

از اوایل سال 2007 قرار است انواع بدنه‎های دیگر را هم در خودروی لوگان سوار کنند و مدل سفری، یک ون کوچک و یک وانت نیز تولید خواهند کرد. اما مدل پنج در (هاچ بک) برای آن در نظر نگرفته‎اند چون از نظر دست اندرکاران شرکت رنو، با وجود کلیو، مودوس و توئینگو که قرار است در آینده وارد بازار شوند، ضرورتی برای حضور یک خودروی پنج در دیگر احساس نمی‎شود. با این همه تولید خودروی چهار در کلیو کماکان ادامه خواهد یافت و به عنوان خودرویی برتر از لوگان همچنان مطرح خواهد بود.

یکی از ملاک‎های تعیین شده برای خریداران خودرو، مخارج مربوط به نگهداری آن است. در مورد لوگان کاهش این هزینه‎ها مد نظر بوده به عنوان مثال در بعضی از کشورها تعویض روغن، شمع و صافی هوا هر 30 هزار کیلومتر یک بار انجام خواهد شد. علاوه بر این تمهیداتی اندیشیده شده که سرویس خودرو به آسانی امکان پذیر و قابل اجرا باشد مثلاً چراغ جلو از درون محفظه موتور قابل دسترس است و صاحب خودرو می‎تواند در صورت نیاز، خودش آن را تعویض کند.

ساختار سیستم گرمایشی لوگان در دیگر خودروهای رده B رنو از جمله مودوس نیز استفاده شده است. طراحی یک تکه، لوله‎کشی ساده و مدار چرخشی کوتاه آن سبب بهبود عملکرد آن و کاهش هزینه طراحی بدون اتلاف انرژی می‎شود.

و اما عملگرهای الکترونیکی خودرو در یک محفظه مرکزی متمرکز شده‎اند و از این نظر مانند کلیو و توئینگوست. محفظه موتور لوگان هم درست مانند کلیو و با هم اتصالات و ارتباطات طراحی شده است پس بالطبع فرایند مونتاژ مربوط به آن نیز همانند فرایند کاری کلیو که از بوته آزمایش گذشته است، با مشکلات چندانی رو به رو نخواهد بود.

هزینه شکل‎گیری نهایی لوگان 360 میلیون یورو بوده است که در مقام مقایسه مبلغ هنگفتی به شمار نمی‎آید. چنین دستاوردی از نتایج به کارگیری روش طراحی اقتصادی (Design to cost)  بوده است. این روش به زبان ساده همان به کارگیری قطعات و زیرمجموعه‎های به کار رفته در خودروهای پیشین است که در نهایت باعث می‎شود قابلیت اطمینان حتی‎الامکان افزایش یابد، هزینه‎های تولید به حداقل برسد و مراحل طراحی تا آنجا که ممکن است به صورت مجازی و رایانه‎ای صورت گیرد.

بنا به گفته مدیر مهندسی پروژه شرکت رنو، آغاز به کارگیری روش طراحی اقتصادی در این شرکت به سال 1992 و زمان طراحی خودروی توئینگو برمی‎گردد و پس از آن در سال 2000 با آغاز به کار طرح 90X به طور همه جانبه از آن استفاده شده است. می‎توان گفت استفاده از شبیه سازی دیجیتالی برای طراحی وسایل نقلیه و ساخت ابزارهای تولید و نیز تنظیم و ساماندهی فرایند تولید، نخستین بار در لوگان به عنوان نمونه آزمایشی به طور کامل به انجام رسیده است مثلاً محاسبات مربوط به ارتعاشات و لرزش‎های خودرو و آزمایش میزان رعایت نارسانایی صوتی در آن که با کمک نمونه‎های دیجیتالی صورت گرفت، باعث شد دیگر طراحان به ساخت نمونه واقعی و آزمایش بر روی آن نیازی نداشته باشند. مزیت استفاده از این روش به ویژه در طراحی و شکل دهی ساختار بدنه خودرو، این است که مرحله پرهزینه ساخت نمونه‎های اولیه خودرو و ابزارهای تولید را حذف می‎کند و از این رو دیگر به اجرای بسیاری از مراحل دستی طی فرایند طراحی خودرو نیازی نخواهد بود. کاربرد این روش حدود 20 میلیون یورو برای شرکت رنو صرفه‎جویی در پی داشته است.

 

سرمایه‎گذاری صنعتی

تقبل هزینه طراحی و تولید لوگان برای شرکت رنو، بخش عمده‎ای از سرمایه گذاری وسیع صورت گرفته در عرصه صنعت و بهره‎گیری از توان تولیدی این شرکت در سطح بین‎المللی بوده است. درست است که رنو برای تولید این خودرو 360 میلیون یورو هزینه کرده اما بسیار بیش از اینها صرف ایجاد امکانات و تجهیزات آن می‎کند مثلاً در رومانی 205 میلیون یورو، در روسیه 230 میلیون یورو، در مراکش 22 میلیون یورو، در کلمبیا 16 میلیون یورو و در ایران رقم هنگفت 300 میلیون یورو در نظر گرفته شده است. برنامه‎ریزی این شرکت در مورد کشور چین هم احتمالاً در قالب طرح مشترک همکاری میان نیسان و دونگ فنگ به ارزش 2 میلیارد دلاری تحقق خواهد یافت.

به گفته شوایتزر، کارخانه شرکت داچیا واقع در پیتستی به طور اساسی بازسازی شده است و تنها دیوارهای دورتادور کارخانه دست نخورده باقی مانده‎اند. پس از فروپاشی حکومت چائوشسکو، این کارخانه هم مورد بی‎توجهی واقع شد. کارخانه مذکور پیش از بازسازی، مجموعه‎ای درهم و برهم از ابزارآلات قدیمی در محوطه‎ای متروک بود که زمین آن در زیر لایه‎ای گریس و خاک پنهان شده و پوششی از رسوبات سیاه صنعتی سقف آن را چنان پوشانده بوده که هیچ نوری از بیرون وارد فضای کارخانه نمی‎شد.

با این همه، عملیات نوسازی شروع شد و پس از پاک سازی بعضی از قسمت‎ها از جمله خط تولید موتور، این کارخانه توان بالقوه خود را به نمایش گذاشت. کارخانه‎ای که اوایل دهه 60 پایه گذاری شده بود در آن زمان به تولید رنو 8 سرگرم بود، حرکت خود را به سوی آینده‎ای روشن آغاز کرد. اکنون با بهره‎گیری از امکانات کارخانه، بسیاری از قطعات مربوط به قوای محرکه خودرو در داخل آن ماشینکاری و تولید می‎شوند. درپوش سرسیلندر، دسته موتور، تکیه‎گاه دسته موتور و کاسه روغن از آن جمله‎اند. هم اکنون تأمین کنندگان مواد و قطعات کاملاً درگیر کار شده‎اند و تعداد پیمانکاران اصلی پروژه لوگان به 143 مورد می‎رسد که 43 پیمانکار در رومانی، 9 پیمانکار در ترکیه، 5 مورد در اروپای مرکزی و شرقی و 10 مورد در اروپای غربی واقع شده‎اند. 8 پیمانکار از گروه پیمانکاران رده اول یا پیمانکاران اصلی بساط تولید خود را در پیتستی و در ساختمان‎های سابق داچیا گسترده‎اند که عبارتند از: والئو، جانسون کنترلز فائوریسیا، یورو ای پی اس (که ائتلافی است مابین ای دی پلاستیک و سیمولدر)، ای سی آی، پیرو، ایری، ام س ای انژنیری، و متال ایمپکس اما برای این که شرایط را برای شرکای داچیا مساعد کنند تا ظرفیت تولید آنها افزایش یابند، تعداد پیمانکاران این شرکت را از 200 مورد برای داچیا برلینا (رنو 12) (خودرویی که تا پایان سال 2004 به تدریج کنار خواهد رفت) به 143 مورد برای لوگان کاهش داده‎‎اند.

به نظر شوایتزر، سرمایه گذاری‎های انجام شده سال آینده به سودآوری می‎رسند و در این سال 20 هزار لوگان تولید خواهد شد و برای 150 هزار خودروی دیگر هم مجموعه‎ قطعات CKD آماده می‎شود. این در حالی است که بیشتر هزینه‎ها برای بهسازی و نوسازی امکانات تولید کارخانه پیتستی صرف شده است؛ کارخانه‎ای که در زمینی به مساحت 9/2 مترمربع و 623 هزار مترمربع زیربنا احداث شده است. در این کارخانه شش خط پرسکاری بهسازی شده است. در مجموع 30 دستگاه پرس و در هر خط 5 دستگاه وجود دارد که بعضی از آنها جایگزین و برخی نوسازی شده‎اند. بعضی از ماشین‎آلات خط‎های پرسکاری جدید را با بهسازی دستگاه‎های کارخانه رنو واقع در ساندوویل تأمین کرده‎اند که خود این کارخانه هم سه سال قبل برای خودروهای جدید لاگونا، ول ساتیس (Vel Satis) و اسپیس بهسازی شده بود. کارگاه مونتاژ بدنه مستقر در پیتستی نیز به کلی بازسازی و جریان کار در آن بررسی و اصلاح شده است. در این زمینه بیشتر به استفاده از نیروی انسانی توجه شده؛ تا آنجا که اکنون کارها عمدتاً به صورت دستی انجام می‎شود و تنها یک روبات در آن وجود دارد. در بخش قوای محرکه نیز عملیات ریخته‎گری آلومینیم و کارگاه ماشینکاری به پیشرفته‎ترین امکانات مجهز شده‎اند و از پایان سال 2003 تولید موتور دیزلی 9/1 لیتری از کارخانه‎ کلئون به پیتستی انتقال داده می‎شود. در کارگاه رنگ نیز تجهیزات و امکانات جدیدی برای اجرای عملیات پیشرفته آماده سازی رویه بدنه و کاتانروز نصب شده است. کوره‎هایی مانند کوره‎های کارخانه‎های پیشرفته رنو و سایر موارد، همه و همه دست به دست هم داده‎اند تا ظرفیت تولید کارخانه را تا پایان سال 2004 به 32 دستگاه در ساعت برساند. در سال 2005 هم اگر حجم تولید لوگان ایجاب کند، تعداد نوبت‎های کاری از دو به سه افزایش خواهد یافت.

برای صرفه‎جویی در هزینه‎ها و افزایش قابلیت رقابت، کارگاه‎های مونتاژ به صورت اقماری طرح ریزی خواهند شد. رنو تصمیم گرفته است سرهم کردن قطعات خودرو را بیشتر با استفاده از نیروی انسانی انجام دهد و از عملیات خودکار کمتر استفاده کند. از آنجا که فرایند مونتاژ عمدتاً دستی است، مهندسان تلاش کرده‎اند روش به کارگیری و جریان یافتن مواد و قطعات بهینه شود. به علاوه هیچ قطعه بدنه بزرگی را هم طراحی نکرده‎اند. به همین دلیل عملیات را طوری طرح‏ریزی کرده‎اند که به استفاده از فناوری جوشکاری لب به لب لیزری برای مونتاژ ورق‎های فلزی نیازی نباشد.

در همه کارخانه‎هایی که قرار است به تولید خودروی لوگان بپردازند، سیستم تولید رنو (یا به اختصار SPR) پیاده خواهد شد. این سیستم که برمبنای روش و خط‎مشی نیسان است، نخستین بار در سال 1998 مطرح شد و از نتایج آن، ایجاد یکپارچگی و همبستگی میان تمام عوامل دخیل در فرایند تولید است. تدارکات/تأمین کنندگان، کارشناسان پشتیبانی، مهندسان و دست اندرکاران اجرایی تولید و غیره به گونه‎ای در کنار هم فعالیت می‎کند که بر رویه‎ها و اهدافی یکسان متمرکز باشند. بر این اساس، کارکنان آموزش‎های خاصی می‎بینند که حرکات ملکه ذهنشان شود و دستشان در انجام کار روان و چالاک باشد و به این صورت حرکات را آسانتر و اثربخش‎تر انجام خواهند داد. SPR ایستگاه‎های کاری را مرکز توجه فعالیت‎های مهندسی و فنی قرار می‎دهد و به این نکته تأکید می‎کند که حرکت‎های صورت گرفته در هر ایستگاه تا جزئی‎ترین حالت، به صورت تعریف شده و استاندارد درآید. این روش کارکردن، بهره‎وری کارخانه، کیفیت محصول و همچنین وضعیت بهداشت کار را بهینه می‎کند.

 

روسیه

رنو برای تولید لوگان در روسیه که از نیمه سال 2005 شروع خواهد شد، 230 میلیون یورو سرمایه گذاری می‎کند و محل تولید آن هم کارخانه آوتوفراموس در مسکو است که مالکیت آن به طور مشترک در اختیار رنو و مقامات شهر مسکو قرار دارد. ظرفیت تولید آن نیز 60 هزار خودرو در سال خواهد بود.

این سرمایه گذاری مستلزم راه‎اندازی خطوط تولیدی مربوطه و شبکه پیمانکاران و اقدامات پشتیبانی مورد نیاز است. زمانی که کارخانه مسکو با کارگاه‎های بدنه، رنگ و مونتاژ و با حداکثر ظرفیت کار خود را آغاز کند، به حدود 2000 نفر نیروی کار نیاز خواهد داشت. سپس پیمانکاران فرعی محلی را نیز به تدریج وارد میدان خواهد کرد. هم اکنون در این محل مراحل مونتاژ نهایی خودروی صندوق دار کلیو سیمبل (Clio Symbol) صورت می‎گیرد و تنها 8 دستگاه در روز تولید می‎شود که تا زمان شروع تولید لوگان، کار بر همین منوال پیش خواهد رفت.

 

لوگان در ایران

سرمایه گذاری رنو در ایران سنگین‎تر و بالغ بر 300 میلیون یوروست. ایران بازاری جدید برای فعالیت دوباره رنو به شمار می‎آید اما در عین حال خودروهای فرانسوی در این بازار کم نیستند. به عنوان نمونه می‎توان به پژو 405 و 206 اشاره کرد که مونتاژ آن مدتی است در ایران آغاز شده است. رنو و ایدرو (سازمان گسترش و نوسازی صنایع که مرجع دولتی عهده‎دار صنایع خودروسازی ایران است) شرکت ائتلافی رنو پارس را در ماه می سال 2004 تأسیس کردند. شرکت‎های سایپا و ایران خودرو (دو خودروساز برتر ایران) از سال 2006 با ظرفیت اولیه 300 هزار دستگاه در سال به تولید و فروش لوگان خواهند پرداخت. بخشی از این حجم تولید برای صادرات به خارج از ایران اختصاص خواهد یافت. بسته‎های حاوی مجموعه قطعات و اجزای خودرو که شرکت رنو پارس به دو شرکت تولید کننده تحویل می‎دهد، پس از بازگشایی در این دو کارخانه مونتاژ خواهد شد. هر شرکت مسؤولیت تمام عملیات اجرایی را برعهده خواهد داشت. فعالیت‎های مهندسی، کیفیت، خرید و پشتیبانی، هماهنگی سیاست‎های فروش، بازاریابی و خدمات پس از فروش از این دست به شمار می‎روند.

لوگان با نشان تجاری رنو به فروش خواهد رسید و سایپا و ایران خودرو با استفاده از شبکه‎های نمایندگی فروش خود، توزیع آن را در ایران برعهده خواهند داشت. بازار خودروی ایران با جمعیت 68 میلیون نفر طی سه سال گذشته شاهد رونق و شکوفایی بسیار بوده است. تنها در سال 2003 مجموع فروش کل خودروهای سواری به 700 هزار دستگاه رسید که تولید خودروهای سنگین را نیز باید به این رقم افزود.

 

مراکش

سرمایه گذاری دیگر شرکت رنو به میزان 22 میلیون یورو برای تولید لوگان در کارخانه سوماکای مراکش بوده است که از نیمه دوم سال 2005 راه‎اندازی خواهد شد. انتظار می‎رود این کارخانه سالی 30 هزار دستگاه خودرو تولید کند که قسمتی از آن نیز صادر خواهد شد.

 

کلمبیا

یکی دیگر از خرده سرمایه گذاری‎های رنو پروژه 16 میلیون یورویی سوفاسای کلمبیاست که در حال حاضر به تولید خودروهای سنگین برای شرکت تویوتای ژاپن در کنار سواری‎های رنو توئینگو، کلیو و مگان می‏پردازد. سوفاسا به کشورهای دیگر اتحادیه حوزه کوه‎های آند و برخی از کشورهای امریکای مرکزی به نیابت از شرکت رنو خودرو صادر می‎کند.

 

چین

کشور چین شاید در این میان برای رنو از بقیه مهم‎تر باشد. تولید لوگان در چین امسال آغاز خواهد شد. همان طور که گفته شد، این پروژه با سرمایه گذاری مشترک رنو و دونگ فنگ موتور به اجرا در خواهد آمد. گفتنی است سال گذشته نیز یک شرکت چند منظوره با سرمایه گذاری مشترک 2 میلیارد دلاری دونگ فنگ موتور و نیسان تأسیس شد.

بنا به اظهار نظر منابع خبری چین، پروژه حاصل از سرمایه گذاری مشترک دونگ فنگ ـ رنو در شهر شن ژن راه‎اندازی خواهد شد که در استان گوانگ دونگ در جنوب چین واقع است و به مرکز دونگ فنگ در استان هوبی چندان نزدیک نخواهد بود. بنابه گزارش چاینا دیلی، هر دو طرف 50 درصد سهام این شرکت را در اختیار خواهند داشت و قرار است سالانه 300 هزار دستگاه خودروی رنو تولید کنند اما معلوم نیست تمام این میزان تولید به لوگان اختصاص دارد و یا شامل خودروهای دیگر نیز می‎شود.

به رغم بروز اشتباهاتی که یک دهه قبل در آغاز چنین فعالیت‎هایی رخ داد، اقدامات صورت گرفته نشان می‎دهد که رنو این بار فعالیت‎ خود را به صورت سازمان یافته‎تر و اثربخش‎تر پی خواهد گرفت. در ماه ژانویه رنو و دونگ فنگ با یکدیگر توافق کردند که در ادامه فعالیتی که پیش از این در منطقه خودمختار گوانگزی ژوانگ در جنوب چین شروع کرده بودند، سرمایه گذاری مشترک جدیدی نیز برای تولید خودروهای باری شرکت رنو انجام دهند.

علاوه بر اینها، شرکت دونگ فنگ با همکاری شرکت رنو و همچنین شرکت نیسان، تولید موتورهای دیزلی را در چین آغاز کرده است.

رنو در سال 1994 در هوبی با یک طرف دیگر چینی طرح مونتاژی مینی‎بوس «ترافیک» خود را راه‎اندازی کرده بود اما در طول سال‎های گذشته این مشارکت تقریباً به حالت تعطیل درآمد زیرا بازار فروش محصولات آن بسیار راکد و بی‎رونق بوده است. رنو و طرف چینی‎اش یعنی شرکت دلونگ که یک مؤسسه صنعتی و سرمایه گذاری ثبت شده در شانگهای است، سال گذشته در مورد تلاش برای احیای طرح مشترک پیشین خود وارد مذاکره شدند تا شاید بتوانند با تولید ون سبک و مدل‎های چند منظوره کانگو که از تولیدات رنو به شمار می‎آیند، جانی تازه در کالبد این مشارکت قدیمی بدمند. دلونگ حتی برای پروژه لوگان هم خیز برداشته بود اما به هر حال دونگ فنگ از دلونگ بسیار قدرتمندتر است و یکی از سه خودروساز بزرگ چین به شمار می‎رود که خود را برای قبضه کردن بازار رو به رشد فزاینده چین آماده می‎کنند.

 

* این موارد باید به تصویب نهایی برسند.

مأخذ: هیئت تحریریه پایگاه شبکه‎ای just-auto.com

14 ژوئن 2004